Wat: Regisseur, producent en eigenaar van Posh.
Sinds: 2007
Jessica richtte eind 2007 (toen 26 jaar) haar eigen productiebedrijf op. Ze zegde haar vaste baan bij SBS op om zelfstandig te kunnen produceren. Haar voornaamste reden was dat ze een jeugdprofiel wilde maken van seriemoordenaar Marc Dutroux, en dit helemaal ‘los’ wilde doen zodat ze haar eigen beslissingen kon maken. Daarmee is haar drang naar onafhankelijkheid ontstaan. Uiteindelijk werd ze de eerste journalist/tv-maker met wie Dutroux ná zijn veroordeling sprak. Haar documentaire ‘Wortels van het Kwaad, berichten van Dutroux’ betekende haar doorbraak als documentairemaker en zou uiteindelijk in 16 landen worden uitgezonden. De film scheen licht op de vraag hoe een stil jongetje kon uitgroeien tot een van de meest beruchte seriemoordenaars van Europa, en was voor Posh de eerste in een lange rij van documentaires waarin misdaad en psyche centraal stonden.
“Posh staat voor mij voor alles wat ik belangrijk vind: waardering, interesse, los van vooroordelen en gericht op inspiratie of educatie. Niet omdat ik denk dat iedereen moet vinden wat wij vinden, maar omdat ik vind dat wij de tools die we hebben – vaak een prime time slot en dus de mogelijkheid om een groot publiek te bereiken – moeten inzetten om mensen beter, slimmer en rijker te maken qua kennis en inzichten.”
Mijn mooiste Posh-project: “Heel moeilijk, want alles wat ik doe, komt uit mijn hart. Maar ‘Vel over Probleem’, een tweedelige docu over Anorexia, kwam wel erg dichtbij. Die film, en de twee die we in Nepal draaiden, hebben op mij persoonlijk een enorm effect gehad. Ze hebben mijn leven en de manier waarop ik naar dingen kijk definitief veranderd. Daarnaast is ‘Over de Streep’, ‘Als Je Me Echt Zou Kennen’ absoluut mijn kind: daarvoor ga ik door het vuur. Zonder twijfel was het allerleukste om te doen ‘Onder de Radar’: mega intensief – want piketdiensten draaien – maar zo ontzettend leuk. Zie je, nu heb ik toch alweer vier projecten genoemd, ik kan dit niet.”
Als je mij echt zou kennen… “dan zou je weten dat ik een diepgewortelde hekel aan telefoneren heb. Maakt niet uit met wie, het irriteert mij vrijwel altijd, dus het is ook nooit iets persoonlijks. Ik vind het vaak niet relevant en het duurt me altijd te lang. Ik leef op mijn telefoon: mail, nieuws, alerts. Maar als dat ding daadwerkelijk afgaat, dan raak ik super geïrriteerd. Communiceren doe ik het liefst via mail of WhatsApp. Ik vrees dat het te maken heeft met het feit dat ik er slecht tegen kan als anderen voor mij bepalen wanneer iets belangrijk is en mij dus gaan bellen. Het komt me vrijwel nooit uit, ook al is het wel belangrijk. Via tekst kan ik tenminste zelf bepalen wanneer ik reageer en hoe uitgebreid. Ik bel zelf ook vrijwel nooit iemand. Het is geen karaktertrek waar ik trots op ben, maar helaas.”
Mijn grootste droom: “Klinkt misschien een beetje truttig, maar dat we elkaar minder zouden veroordelen op dat wat we dénken te weten over elkaar. Dat is voor mij een dagelijkse les want ik betrap mezelf er ook nog regelmatig op.”