Op maandag 21 november 2016 was Jessica Villerius samen met hulpverlener Charlotte Gies te gast bij Late Night. Ze vertellen het schrijnende verhaal van Emma, die haar heftige strijd tegen anorexia vastlegde in de documentaire ‘Emma wil Leven’. Deze documentaire, in combinatie met een talkshow, is dinsdag 22 november 2016 om 21.20 uur op NPO3 te zien.
Emma wil leven (BNNVARA, 2016)
Na een strijd van zes jaar met anorexia neemt de 18-jarige Emma in een kliniek in Portugal de belangrijkste beslissing van haar leven: ze kiest voor het leven. Maar het is te laat: de schade aan haar lichaam is zo enorm, dat deze het langzaamaan opgeeft. Het kwetsbare portret ‘Emma Wil Leven’ geeft een intiem beeld van de strijd tegen anorexia. De documentaire wordt vertoond tijdens de Anorexia Special op NPO 3. De laatste weken voor Emma’s overlijden zijn gefilmd door Emma zelf en haar verzorgers. Dit unieke beeldmateriaal is te zien in de film die documentairemaker Jessica Villerius maakte over het gevecht van Emma tegen anorexia. In Emma Wil Leven komen Emma zelf, haar artsen, behandelaren, ouders en vriendinnen aan het woord. Emma Wil Leven was dinsdag 22 november om 21.20 uur te zien bij BNN op NPO 3.
Jessica Villerius: “Ik hoorde van Emma’s overlijden en van haar vurige wens toen ze nog leefde: ze wilde dat er een documentaire zou worden gemaakt. Deze kon wat haar betreft twee kanten op: het moest óf gaan over haar herstel vanuit een onmogelijke positie, of het moest gaan over hoe je aan Anorexia kunt overlijden mocht ze het niet halen. Het werd helaas het laatste. Ik heb een eerbetoon gemaakt aan iemand die wat mij betreft symbool staat voor een veel grotere groep van jonge mensen die uiteindelijk zo ver heen raakt, dat er geen passende behandeling meer voor hen is. Ik hoop dat de film een liefdevolle brug slaat tussen artsen en ervaringsdeskundige professionals, omdat ik heilig geloof dat zij samen de sleutel vormen tot herstel. Niet los van elkaar. Sámen.”
Emma werd op haar 12e gediagnosticeerd met anorexia nervosa. Als ze 18 en uitbehandeld is, heeft Emma nog maar één wens: ze wil naar Portugal. Daar is een Nederlandse kliniek gevestigd waar ervaringsdeskundige professionals een behandeling aanbieden. Alle medewerkers daar hebben een eetstoornis overleefd en Emma denkt alleen daar te kunnen herstellen. Na 6 jaar van gedwongen opnamen, extreme eenzaamheid, gedwongen voeding en zware strijd vraagt ze haar ouders het onmogelijke: om haar te laten gaan. Een duivels dilemma voor zowel haar ouders als haar artsen: moeten ze Emma wel laten vliegen? De jonge vrouw heeft op dat moment een extreem laag gewicht en de kans op overleven is minimaal. Toch besluiten alle betrokkenen haar het ultieme teken van liefde te schenken: ze willigen haar wens in.
Tijdens de Anorexia Special op NPO 3 wordt de documentaire ingeleid met de ouders van Emma die ingaan op de ziekte van hun dochter en haar laatste wens: deze documentaire. Sophie Hilbrand voert dit gesprek met de ouders van Emma en maakster Jessica Villerius. Na de indringende documentaire praten behandelaars en (oud-)patiënten na over de documentaire en welke lessen we kunnen trekken uit het verhaal van Emma.
Bekijk de film hier.
‘Over de streep’ Uganda special (KRO, 2014)
Van onbegrip naar respect in één dag, Over de Streep in Afrika, dinsdag 17 juni 2014 om 21.05 uur Nederland 3.
Oeganda. In een land waar geweld, ziekte, dood en honger aan de orde van de dag zijn en waar homoseksualiteit bij wet verboden is, toetsen we of Challenge Day een verbindende werking kan hebben. Zouden kinderen ‘gewoon’ kinderen zijn, overal ter wereld? Op 17 juni op Nederland 3 een special van Over de Streep: in Afrika.
In 2010 was de documentaire ‘Over de Streep’ te zien bij de KRO. Het liet zien hoe het Amerikaanse concept Challenge Day, toen al 22 jaar succesvol in de VS, voor het eerst werd toegepast op een Nederlandse school, het Amsterdamse IJburgcollege. Sindsdien ontvangen de makers van het programma jaarlijks duizenden mails en aanvragen en Over de Streep bezig aan haar vierde seizoen. Het concept bewijst iedere keer weer dat jongeren veel meer met elkaar gemeen hebben dan dat ze verschillen. Kinderen die soms al jaren bij elkaar in de klas zitten, zien, horen en vertellen tijdens een Challenge Day vaak voor het eerst wat er daadwerkelijk speelt. Het resultaat is dat er minder wordt gepest, buitengesloten en vernederd.
In de Verenigde Staten en Nederland is het anti-pest concept succesvol. Maar dan komt er een verzoek van de Nederlandse priester Sander Kesseler, die op een schooltje in Oeganda werkt, om met zijn Afrikaanse scholieren over de streep te gaan. ‘Wat ik hier zie is veel onbegrip, pestgedrag en buitensluiting. Kinderen hier hebben te maken met weer heel andere trauma’s en verdriet, maar de uitwerking is vaak hetzelfde als in het Westen. Er wordt weinig gepraat en veel zaken zijn taboe.’ Met een Challenge Day probeert Sander de leerlingen even uit hun comfortzone te krijgen en te inspireren tot positief gedrag. Hij hoopt dat ze eindelijk zullen praten over wat ze allemaal hebben meegemaakt.
Jessica Villerius, maker van Over de Streep, reist met de Amerikaanse oprichters van Challenge Day, Rich en Yvonne, af naar de binnenlanden van Oost-Afrika. Daar ontmoeten ze de 14-jarige Joseph, die zijn beide ouders verloor. Hem is verteld dat zijn vader aan kanker stierf en zijn moeder zich is doodgeschrokken. De werkelijkheid is waarschijnlijk anders, zo blijkt in deze aflevering. Niemand weet waarom Joseph bij zijn invalide opa woont, waar hij erg mee gepest wordt. Dat geldt overigens ook voor de 15-jarige Ruth, die bij haar oma woont. Ook in haar geval weet niemand waarom eigenlijk. De 15-jarige Bonny weet het zeker: hij wordt later advocaat. Dan kan hij voor zijn ouders, broers en zussen zorgen, want ze zijn erg arm. In Over de Streep vertelt hij waarom hij zoveel verantwoordelijkheid voelt: het gezin verloor twee kinderen.
De docu is hier te bekijken.
Facts & Villerius (KRO-NCRV, 2016)
In de nieuwe KRO-NCRV serie ‘Facts&Villerius’ gaat documentairemaker Jessica Villerius op zoek naar de menselijke kant in lastige situaties. Met een urgent feit en haar eigen interesse als basis reist ze af naar gevaarlijke gevangenissen, vooraanstaande klinieken, crime-scenes en onderdrukkingsgebieden.
De serie werpt licht op soms moeilijk te bevatten thema’s waar, in de meeste gevallen, veel vooroordelen over bestaan. Zo wordt onderzocht of jongeren in Detroit –de meest gevaarlijke stad van Amerika- echt gedoemd zijn om bij een gevreesde ‘gang’ terecht te komen, of dat het wellicht een keuze is. En waarom laten mannen over de hele wereld hun penis verlengen door Italiaanse tweelingbroers in Dubai? Hoe kan het dat kinderen vanaf 5 jaar massaal worden opgesloten in de Filipijnen, en wie kijkt er naar hen om? Wie zijn de mensen die in Los Angeles dagelijks menselijke resten ruimen als er een misdaad heeft plaatsgevonden? En hoe zit het met vrouwenrechten in India, die na de geruchtmakende verkrachting van en moord op een meisje in een schoolbus in 2012, sterk verbeterd zouden moeten zijn? Waarom blijf je bij je man als hij je dochter heeft vermoord en jou met zuur heeft verminkt? Vragen die alleen te beantwoorden zijn door ter plaatse te gaan, alle hoofdrolspelers te spreken en je proberen in te leven in de situatie.
Villerius: ‘Ik ben op pad gegaan met mijn eigen fascinatie als aanknopingspunt en m’n interesse als gids. Het is een avontuur geworden waarin ik antwoorden vind waar ik zelf nooit aan gedacht zou hebben. Zo vroeg ik me af wat het aller ergste zou zijn voor de mensen die crime-scenes schoonmaken. Om daar achter te komen heb ik piketdiensten meegedraaid met crimescene cleaners in Los Angeles en ik kan je verklappen: het is niet het bloed of de verdwaalde lichaamsdelen die dit werk moeilijk maken, en ook niet de slapeloze nachten.’ Ook sprak Villerius met jongvolwassenen die in Amerika lange straffen uitzitten omdat ze als kind een van –of allebei hun ouders hebben vermoord. ‘Het is makkelijk aan te nemen dat het om geboren psychopaten gaat. Ik denk dat het als niet-betrokkene ook heel comfortabel is om dat aan te nemen, want daarmee heeft de maatschappij, waar je zelf deel van uitmaakt, geen verantwoordelijkheid. De waarheid is helaas iets verontrustender.’
De docu-serie Facts&Villerius is een samenwerking van Posh Productions met KRO-NCRV.
Bekijk Zuurslachtoffers in India hier
Bekijk Crime-scene cleaners in Los Angeles hier
Bekijk Kinderen in gevangenissen van Manilla hier
Bekijk Gangs in Detroit hier
Bekijk Penisvergrotingen in Dubai hier
Bekijk Kinderen die hun ouders hebben vermoord in Texas hier
Glenn Helder: C’est la vie (KRO, 2009)
Voormalig Oranje-International en Arsenal sterspeler Glenn Helder heeft zijn exclusieve medewerking verleend aan een documentaire over zijn leven. Glenn Helder: C’est la vie, (35 minuten) is geselecteerd voor IDFA 2008 en zal op 25 november in première gaan in het Amsterdamse Tuschinski (uitverkocht).
In de documentaire vertelt Glenn Helder op openhartige wijze zijn kant van het verhaal. Over hoe het is om alles te hebben en het weer allemaal te moeten verliezen. De honderdduizenden guldens die hij verdiende en de roem die hij er gratis bij kreeg, hebben hem niets gebracht.
De documentaire is hier te bekijken.
Moeder moet dood (NCRV, 2013)
De documentaire Moeder moet dood van Jessica Villerius vertelt het tragische verhaal van de moord op 67-jarige Etty Dekker. Op 16 april 2011 wordt Etty op beestachtige wijze om het leven gebracht door haar 36-jarige zoon Alain, in haar woning in het centrum van Zoetermeer. Alain lijdt aan paranoïde schizofrenie en is een bekende van de plaatselijke Geestelijke Gezondheidszorg (GGZ). Na verschillende gedwongen opnamen woont de man op zichzelf.
Moeder is bang dat het fout gaat en trekt aan de bel bij de GGZ. Tevergeefs. Uiteindelijk steekt haar zoon met een bot aardappelmesje in op zijn slapende moeder en snijdt haar keel door. Hij zegt dat hij haar van de duivel heeft gered. Na de moord op haar moeder spant Linda van der Heide een tuchtzaak aan tegen de behandelende psychiater van haar broer bij GGZ Rivierduinen in Zoetermeer.
Het is niet de eerste keer dat de GGZ in het nieuws komt. Een week voor de moord op Etty Dekker richt Tristan van der Vlis, patiënt bij GGZ Rivierduinen, een bloedbad aan het in het winkelcentrum de Ridderhof in Alphen aan den Rijn. Linda van der Heide verwijt de behandelaars onzorgvuldigheid en nalatigheid bij de behandeling van haar broer. ‘Mijn moeder belde een week voor haar dood nog met de GGZ om haar zorgen te uiten en er is niets mee gedaan.’
Linda komt in een dramatisch loyaliteitsconflict terecht: Ze komt op voor de moordenaar van haar moeder, haar eigen broer. ‘Mijn broer is geen beest. Hij is heel erg ziek en heeft dringend zorg nodig.’
Alain wordt door de rechter volledig ontoerekeningsvatbaar verklaard en krijgt TBS opgelegd. Op dit moment, bijna twee jaar na de moord, verkeert hij nog altijd in een psychose. Zijn zus Linda bezoek hem regelmatig in de kliniek.
Drs. Bram Bakker over de psychisch gestoorde Alain: ‘Het wrange is dat er in Nederland tientallen zo niet honderden van dit soort jongens rondlopen. Ze hebben niet de structuur die zij nodig hebben.
De hele GGZ is ‘reactief’ georganiseerd, ze komen pas in actie als er brand is. Het voorkomen van brand ziet men niet als taak. En, veel erger, ze hebben er de middelen niet eens voor.’
De docu is hier te bekijken.
Een online mini-documentaire: ‘Het huis uit?’
In de aangrijpende documentaire staat de 54-jarige Hanneke centraal die op een bijzondere wijze de zorg voor haar dementerende moeder op zich heeft genomen. Hanneke’s ouders hebben altijd naast haar eigen gezin gewoond en toen haar vader overleed, is ze 24-uur per dag voor haar moeder gaan zorgen. Alles draait in het gezin nu om moeder, die met de dag achteruit gaat. Maar de stap naar het verzorgingstehuis is er eentje waarvan Hanneke’s hart bij de gedachte alleen al, breekt. In de documentaire zie je hoe ze omgaat met de dagelijkse intensieve zorg en de keuzes die zij moet maken ten aanzien van de woonsituatie van haar moeder.
De film, in samenwerking met Interpolis, is hier te zien.
Code rood: Huiselijk geweld (NCRV, 2012)
Onthutsende kijk achter Nederlandse voordeur
In 3DOC ‘Code Rood: Huiselijk Geweld’ volgt filmmaker Jessica Villerius Casemanager Henk Giebels. Als er bij de politie een 112 melding van huiselijk geweld binnenkomt, waarbij een verdachte wordt gearresteerd, wordt Henk Giebels ingeschakeld. Hij praat met de verdachte terwijl de politie de getuigen en vermeende slachtoffers verhoort. Het zijn vaak tegengestelde verhalen. Verdachte A. over zijn ex: ‘Ze is gek, ik mag van haar mijn kind niet zien.’ Zijn ex-vriendin: ‘Hij drinkt en snuift coke. Op de dag van mijn bevalling greep hij me bij de keel. Hij mag nooit meer thuiskomen.’ Giebels waarschuwt: ‘Het is niet altijd de man die de agressor is. In therapie geeft maar liefst 40 tot 60% van de vrouwen toe dat zij de eerste aanleiding tot psychisch of lichamelijk geweld gaven.’
Villerius en haar team hebben hun kamp opgeslagen in het Veiligheidshuis: een samenwerkingsverband tussen politie, justitie en hulpverlening in Venlo. Politie Coördinator Peter Lalieu: ‘Vroeger wisten de instanties niet van elkaar dat ze binnen hetzelfde gezin hulp aan het bieden waren. Dat gebeurt nu niet meer.’ Door het uitwisselen van informatie wordt er doeltreffender opgetreden. Slachtoffers van huiselijk geweld blijken in de praktijk mondjesmaat aangifte te doen, uit schaamte of uit angst. Onderzoek wijst uit dat het huiselijk geweld gemiddeld drie jaar duurt voordat er aangifte wordt gedaan.
Sinds 2007 is er de Wet tijdelijk huisverbod. Deze wet maakt mogelijk dat een verdachte ten minste tien dagen geen contact mag opnemen met zijn gezin. Het verbod kan worden verlengd met nog eens achttien dagen. Hoofdagent Mo is ter plaatse na een nachtelijke 112 melding: ‘Zelden zo’n beklemmende situatie meegemaakt. De vrouw wordt compleet gecontroleerd door haar man, al 18 jaar lang. Ik word bang van dat soort mensen.’ De dienstdoende officier van Justitie belt de burgemeester uit haar bed en vraagt om een tijdelijk huisverbod: ‘Deze man heeft zijn dochter ernstig mishandeld. Hij moet even wegblijven bij zijn gezin zodat zij rust krijgen.’
Jaarlijks komen er bij de politie ruim 60.000 meldingen binnen van huiselijk geweld; dat is slechts het topje van de ijsberg. Schattingen lopen uiteen van 200.000 tot 300.000 jaarlijkse slachtoffers van ernstig huiselijk geweld. In Nederland overlijden ieder jaar 150 mensen: 75 vrouwen, 25 mannen en 50 kinderen. Politie Coördinator Peter Lalieu: ‘Huiselijk geweld is niet langer een privéprobleem, maar ook een maatschappelijk probleem.’
De film is hier te bekijken.
Onder de radar: Speciale eenheden in actie (KRO-NCRV, 2016)
Vanaf woensdag 13 april 2016 begon de zesdelige documentaireserie ‘Onder de Radar: Speciale Eenheden in Actie’ op NPO3. Jessica Villerius kreeg de exclusieve toegang tot de antiterreureenheid van Nederland. Deze dienst omvat de arrestatieteams en de antiterreurteams van de politie en defensie. Samen vormen zij de DSI: Dienst Speciale Interventies. Nederland is uniek in de wereld wanneer het aankomt op terreurbestrijding: nergens anders ter wereld werken politie en defensie op deze wijze samen in de aanpak van grof geweld en de terreurbestrijding. Bekijk hier de afleveringen terug.
De opnamen voor ‘Onder de Radar’ gingen in november 2015 van start, na ruim een jaar van voorbereidingen. Jessica Villerius liep maandenlang dag en nacht mee met de teams. De eerste opnamen vonden plaats op de maandag na de aanslagen in Parijs. ‘Dat was bijzonder, want alles en iedereen stond op scherp’, zegt Jessica Villerius. ‘Ik was vooral heel dankbaar dat de opnamen niet werden gecanceld, en dat ik mocht laten zien hoe Nederland zich steeds weer aanpast aan de veranderende terreurdreiging. Dat was ook mijn doel: ik wilde antwoorden op vragen van bezorgde burgers, van mensen die denken dat we als land niet voorbereid zijn op ernstige escalaties of aanslagen.’
Het is de eerste keer dat de Nationale Politie een filmmaker toestemming gaf om langdurig met de verschillende eenheden van de Dienst Speciale Interventies mee te kijken. ‘Wij willen graag laten zien hoe eenheden van de Dienst Speciale Interventies een bijdrage leveren aan de veiligheid in Nederland,’ aldus het hoofd van de DSI. ‘Ons werk raakt ook het veiligheidsgevoel dat, zeker sinds de aanslagen in Parijs, bij veel mensen niet vanzelfsprekend is. Met de documentaire willen wij laten zien hoe wij ons werk in Nederland hebben georganiseerd, want met de samenwerking tussen politie en defensie zijn we als DSI uniek in de wereld.’
Code rood: TBS (NCRV, 2012)
In 3DOC Code Rood TBS volgt Jessica Villerius de 31-jarige Nabil. Nabil werd tien jaar geleden veroordeeld na een uit de hand gelopen barruzie, waarbij hij naar eigen zeggen – uit verdediging een portier met een stuk glas in zijn nek stak. Hij was geen onbekende van de politie en had al wat justitiële aantekeningen achter zijn naam staan, gerelateerd aan openbare agressie. Nabil wordt daarom na de barruzie veroordeeld tot 1 jaar cel en TBS.
Nabil kan zich vinden in de TBS maatregel. Hij toont berouw en wil graag behandeld worden voor zijn agressiviteitprobleem. Maar van behandeling komt niets terecht. Door ‘plaatsgebrek’ wordt Nabil ruim 2 jaar achter tralies gehouden. Daarna wordt hij overgeplaatst naar de TBS kliniek, waar hij bijna 6 jaar verblijft. Volgens Nabil wordt hij nauwelijks behandeld. Maar iedere twee jaar wordt zijn TBS wel verlengd, vanwege zijn agressiviteitprobleem.
Inmiddels staat Nabil, onaangepast en onbehandeld, buiten de hekken van de TBS kliniek en moet hij op het rechte pad zien te blijven. Door de ervaringen in de TBS heeft hij geen enkel vertrouwen meer in mensen.
De TBS maatregel komt in ons land steeds minder voor. In 2004 legde de rechter 320 keer een TBS maatregel op, vorig jaar waren dat er nog slechts 145. Verdachten weigeren onderzoek in het Pieter Baan Centrum om te voorkomen dat ze ontoerekeningsvatbaar worden verklaard en ontlopen zodoende de TBS maatregel. Ze laten zich liever volledig toerekeningsvatbaar verklaren en kiezen zo voor gevangenisstraf in plaats van TBS dat gemiddeld 9 jaar duurt. Omdat er te weinig clinten door de voordeur naar binnen komen, wordt de achterdeur in de kliniek ‘steviger gesloten gehouden vanwege geld en werkgelegenheid’, aldus forensisch psycholoog Ernst Ameling in Code Rood TBS.
Door het ontlopen van de TBS maatregel verdwijnen er steeds meer sociaal-gestoorde veroordeelden onbehandeld achter tralies. Maar in de TBS kliniek krijgen veroordeelden blijkbaar niet de behandeling die door de rechter als noodzakelijk is opgelegd. Hoe goed is ons TBS rechtssysteem eigenlijk?
De film is hier te bekijken.
- 1
- 2
- 3
- 4
- Volgende »